به سختی خودم رو بین جمعیت جلو می برم. پای راستمو جوری حرکت میدم که اسلحه ی توی جیبم مشخص نباشه. خونسردیمو کاملا حفظ می کنم . چهرم باید چهره یِ آدم معمولی باشه، یه کشاوز یا یه کارمند.
همینطور که فاصلمو با جایگاه کم و کمتر می کنم زیرچشمی محافظای اطرافو چک می کنم. تعدادشون خیلی بالائه. البته کاملا انتظارشو داشتم، هرچی نباشه هدفم رییس جمهوره.
_ .اشش را می کند تا عدالت اجتماعی، هرچه بیشتر در جامعه جریان یابد.
نیشخندی می زنم و سرعتمو کمی بیشتر می کنم.
_ البته در این سال ها ، خدمات دولت برای بسط عدالت چشمگیر بوده است. ما به شما قول می دهیم با سرعت بیشتری روند گذشته را ادامه دهیم.
از اون جلوها یکی شعار میده و پشت سرش مردم تکرار میکنن. فقط تکرار. چشمم به بغل دستیم میخوره . می بینم زیر لب چیزی داره میگه.
وقت توجه به این چیزا رو ندارم. از کنارش رد میشم.
_ ما همچنین در آزادی دادن به رسانه ها رشد بی سابقه ای داشته ایم.
تو دلم میگم: آره جون عمت!
کلاهمو سفت می چسبمو به جلو رفتنم ادامه میدم. روی کلاهم عکس رییس جمهوره و این برای عادی نشون دادن همه چی خیلی خوبه.
_ ما امروز میتوانیم ادعا کنیم که کشورمان از بهترین کشور های دنیا در زمینه ی آزادی بیان است.
دیگه به هفتاد و هفت متری جایگاه رسیدم. جلوتر رفتنم خطریه. دور و بر رو قشنگ نگاه میکنم. دستمو که تا الان روی رونم بوده بالا میارم و همراه جمعیت شروع به شعار دادن می کنم. می خوام خط دستمو برا شلیک حساب کنم. فقط یه شلیک دارم پس جایی برا اشتباه نمی مونه.
حسابی عرق کردم اما از گرمای جمعیت نه از استرس و اینجور کس شعرا.
تموم آدمایی که کشتم یه طرف ، این حرومی یه طرف. مدت هاست خودم رو براش آماده کردم پس محاله تیرم خطا بره. اگه تا امروز خطا نرفته پس امروزم نمیره.
دستمو می برم تو جیبم و ضامنو آزاد می کنم. چشممو میبندم و خط دستمو برا آخرین بار تو ذهنم چک می کنم.
به یه چشم بهم زدن کلشو نشونه می رم و با یه شلیک کارشو می سازم.
جمعیت شروع به داد و بیداد می کنه اما هنوز صدای رییس جمهور از بلندگوها ادامه داره:
_ در این کشور همه میتوانند آزادانه حرف هایشان را بزنند.
کسی دیگه گوشش به بلندگو ها نیست. دورم داره خالی می شه.
اسلحه رو روی شقیقم می گیرم.
درباره این سایت